“አይጎዳኝም” - ለምን እንጸናለን

2024 ደራሲ ደራሲ: Harry Day | [email protected]. ለመጨረሻ ጊዜ የተሻሻለው: 2023-12-17 15:38

ወደ አርባ ዓመት ያህል በልጅነቴ ውስጥ ብዙ የስነልቦና አመለካከቶች አመጣጥ አገኘሁ። ከመካከላቸው አንዱ - “እኔን አይጎዳኝም”። በሕይወቷ ሂደት ውስጥ ፣ ተቃራኒውን አምኖ ለመጠየቅ በተደጋጋሚ ጭንቅላቴን መታኝ። ወደ ልጅነት ትዝታዎች እየገባሁ ፣ እኔ የምኮራበት ጀግንነት ሁሉ ከባህሪ ጥንካሬ ሳይሆን ደካማ መስሎ ከመፍራት መሆኑን ተገነዘብኩ። እና ከልጅነት ጀምሮ በርካታ ታሪኮች ይህንን በአሳማኝ ሁኔታ ያረጋግጣሉ።

ከቀደመው ዕድሜ ከተቆራረጡ ትዝታዎች በስተቀር ከአምስት ዓመቴ ጀምሮ እራሴን በደንብ አስታውሳለሁ። በዚህ ጊዜ እሷ እንደማንኛውም አማካይ የአምስት ዓመት ልጅ ቀድሞውኑ የተቋቋመ ስብዕና ነበረች። አዎ አዎ በትክክል። የልጆቼ ማዕከላት ተሞክሮ እንደሚያሳየው በአምስት ዓመታችን የራሳችን ምላሾች ፣ ምርጫዎች እና ወዮ ፣ ውስብስቦች ያሉት ሙሉ ቅርፅ ያለው ገጸ -ባህሪን እናያለን። እና በዚህ ወቅት በልጁ ውስጥ ምን ተፈጥሮአዊ ነው ፣ ስለሆነም እሱ የበለጠ ይሄዳል ፣ አንዳንድ ልዩነቶችን ካላስተካከሉ።

የወላጆቼ አሳዛኝ ፍቺ እና የሶቪዬት አስተዳደግ መርሆዎች በአንድ ነገር በአምስት ዓመቴ አሳመኑኝ -ህመሙ መጽናት እና መደበቅ አለበት። ለማንም ድክመትን ማሳየት አይችሉም ፣ የማይመች ሁኔታዎችን መፍጠር እና በዙሪያዎ ያሉትን እንዲጨነቁ ማድረግ አይችሉም። የመጀመሪያዎቹ የማይረሱ ታሪኮች ፣ በዚህ መርህ መሠረት የኖሩ ፣ የመዋዕለ ሕፃናት ታሪኮች ናቸው።

መምህራንን ላለማስቆጣት ፣ ዝም ብዬ ፣ ያለ አንድ ድምፅ ፣ ሁሉንም ዓይነት ማጭበርበሮችን ተቋቁሜአለሁ

ከመካከላቸው አንዱ በጣም አስቂኝ ነው። በአምስት ዓመቴ ፣ በምሽት የእግር ጉዞ ላይ ፣ ጭንቅላቴ ከብረት ማዕዘኑ የጋዜቦ ክብ ቅርፅ ጋር ይጣጣም እንደሆነ በድንገት ለማወቅ ፈልጌ ነበር። ገባሁ። እኔ ግን አልወጣሁም። እኔ ከግራሪው አንድ ጎን ነበርኩ ፣ እና ጭንቅላቴ በሌላኛው ላይ ተጣብቋል። በፍርሃት የተሞሉ መምህራን በሚያደርጉት ሙከራ ሁሉ የማወቅ ጉጉት ያለው ጭንቅላቱን ወደ ሰውነት ጎን ለመመለስ ያቆሰለኝ እና ያስፈራኝ ነበር።

ግን ህመምን እና ፍርሃትን ማሳየት እንደማይችሉ አስታውሳለሁ። እናም ፣ አስተማሪዎችን ላለማስከፋት ፣ በዝምታ ፣ ያለ አንድ ድምፅ ፣ አንድም እንባ ሳይኖር ፣ ጭንቅላቱን ለማስወገድ ሁሉንም ዓይነት ማጭበርበሮችን ታገሰች። መዳን ተአምር ያደረገ የውሃ ባልዲ ነበር። እና በዚያን ቅጽበት የምትከተለኝ እናት ለል daughter እርጥብ ፣ ግን ደህና እና ጤናማ ሆና ተሰጣለች።

ሌላ ክስተት (ምንም እንኳን በጣም ሩቅ ቢሆንም) በሰባት ዓመቱ ፣ ከትምህርት በፊት በበጋ። በመለኪያ ማወዛወዝ ላይ ከጫፍ እስከ ጫፍ ለመራመድ በመጓጓቴ እንደገና እጄን ሰበርኩ። ወደ ፍጻሜው መስመር ደር almost በድንገት ተነሥቼ አረፍኩ … ወደ ሌላኛው ጠርዝ የዘለለች ደፋር ልጅ ይህንን ተንኮል ለመፈጸም ረድታለች። በውጤቱም ፣ ወድቄ ፣ ከእንቅልፌ ነቃሁ - ፕላስተር ተጣለ።

እውነት ነው ፣ በእኔ ሁኔታ ፣ በፍጥነት ወደ ፕላስተር አልመጣም። በአምቡላንስ ውስጥ አስተማሪው ስለ እኔ ሁሉ ተጨንቆ አለቀሰ። በሆስፒታሉ ውስጥ በየአምስት ደቂቃዎች “አላ ፣ ይጎዳል?” ብላ ትጠይቃለች። እርሷን ለማረጋጋት እንባን በመያዝ “አይጎዳውም” ብዬ በድፍረት መለስኩ። ነገር ግን ከቃላቶቼ በኋላ መምህሩ በሆነ ምክንያት በጣም አለቀሰ።

በሕይወቴ ውስጥ ብዙ ጊዜ ሲጎዳ “አልጎዳሁም” ፣ አካሉ እና ነፍሱ ሲሰቃዩ። እራሴን ድክመቴን አም and ላለመፍቀድ እና ይህንን ድክመት ለሌሎች ላለማሳየት ለእኔ የፕሮግራም ዘይቤ ዓይነት ሆነ።

ልጄ በአምስት ዓመቷ ወደ ተላላፊ በሽታዎች ሆስፒታል ስትገባ የችግሩን አስፈሪነት ተረዳሁ። ሁኔታው አስከፊ ነበር። ለሁሉም ተጠርጣሪ ኢንፌክሽኖች በቀን ብዙ አንቲባዮቲኮችን ስድስት ክትባት ይሰጣት ነበር። እናም በእንደዚህ ዓይነት ሂደቶች ውስጥ እንደበፊቱ አንድ ጊዜ በጭራሽ አላወራችም ፣ ይህም ሁሉንም የሕክምና ባልደረቦች እና ሌሎች እናቶችን ያስደሰተ ነበር።

ለሴት ልጄ ህመምን አምኖ በመቀበል ትዕግስት እና እፍረትን ፕሮግራም ሰጠሁት።

በአድናቆት ጮህኩኝ - “ልጄ ሆይ ፣ ምን ያህል ጠንካራ ነሽ! እንዴት ደፋር! እኮራብሃለሁ ኮራሁብህ! እናም በአሥረኛው ቀን ፣ ከመውጣቱ በፊት ፣ በመጨረሻው መርፌ ፣ ነርሷ ከዎርዱ እንደወጣች ፣ በጣም አጥብቃ አለቀሰች-

- እማዬ ፣ በጣም ያማል! እነዚህ ሁሉ መርፌዎች በጣም ያሠቃያሉ! ከእንግዲህ ልቋቋመው አልችልም!

- ስለሱ ለምን አልነገርከኝም? ቢጎዳ ለምን አልጮህም? በድንጋጤ ጠየኩት።

- ሁሉም ልጆች እያለቀሱ በጣም ደስተኛ ነዎት ፣ ግን እኔ አይደለሁም።ለዚህ የበለጠ የምትወደኝ መስሎኝ ነበር ፣ እና ከከፈልኩ ታፍራለህ ፣ - ይቅርታ እንደጠየቀች ፣ ለሴት ልጅ መልስ ሰጠች።

በዚያ ቅጽበት ልቤ እንዴት እንደታመመ እና ብዙ ስሜቶችን እንዳነሳሳ ፣ ከጥፋተኝነት እስከ ሞኝነቴ እርግማን አልፎ ተርፎም በገዛ ልጄ ላይ ጭካኔን መግለፅ አይችልም! ልጆች የእኛ ነፀብራቅ ናቸው። ለሴት ልጄ ህመምን አምኖ በመቀበል ትዕግስት እና እፍረትን ፕሮግራም ሰጠሁት። ለትዕግስት እና ለድፍረት አስቂኝ ማበረታቻ እና ውዳሴ ለዚህ እንደ እሷ እንደ ልጆች ካለቀሰች የበለጠ እወዳታለሁ ብሎ እንዲያስብ አደረጋት።

በ 42 ዓመቴ ፣ እኔ ራሴን ያለምንም እፍረት ፣ “ያማል” ለማለት ፈቀድኩ።

እና አሁንም የሚሠራውን ነገርኳት ፣ ከሦስት ዓመት በኋላ “በጭራሽ ሥቃይን ፣ ሥቃይን አይታገሱ! የሚጎዳ ከሆነ ስለእሱ ይናገሩ። ህመም እንዳለብዎ ለመቀበል አያፍሩ። ደካማ ለመሆን አትፍሩ። ሴት ልጄ ስለሆንሽ በተለየ መንገድ እወድሻለሁ!”

ልጄን በመስማቴ እና በራሱ ቫይረስ ያስተዋወቀውን ይህንን ፕሮግራም በጊዜ ውስጥ ማጥፋት በመቻሌ ደስተኛ ነበርኩ። የእኔ የግል ዳግም ማስነሳት የተከናወነው በ 42 ዓመቴ ብቻ ነው ፣ በመጨረሻም እራሴን ያለምንም እፍረት ለመናገር በፈቀድኩበት ጊዜ “የሚጎዳ ከሆነ” ያማል። እና ይህ ድክመት አይደለም ፣ ቀደም ብዬ እንዳሰብኩት ፣ ይህ እራሴን ከበለጠ ህመም እና የአእምሮ ቁስሎች ለማዳን አስፈላጊ ምላሽ ነው።

ይህ ተሞክሮ ከረጅም ጊዜ በፊት በአዋቂ ሰዎች አመለካከት እና ቂም የተደቆሰውን ውስጣዊ ልጅ መስማት ምን ያህል አስፈላጊ እንደሆነ አስተምሮኛል። ይህ ረጅም ልጅዎን ለመፈወስ እና ለመስማት ያስችልዎታል ፣ ረጅም የፈውስ መንገድ እንዳያልፍዎት ለማዳን።