ልጅ ማጣት

2024 ደራሲ ደራሲ: Harry Day | [email protected]. ለመጨረሻ ጊዜ የተሻሻለው: 2023-12-17 15:38

ከልምምድ አጭር ንድፍ። የአንድ ትንሽ ልጅ ማጣት።

አንድ ልጅ ሲሞት ፣ ዕድሜው ምንም ይሁን ምን ፣ ለወላጅ ፣ ጥርጥር የለውም ፣ ወሰን የለሽ የልብ ህመም ውቅያኖስ ነው። አንዳንድ ጊዜ ህፃኑ ከታመመ ለዚህ ትንሽ ለመዘጋጀት እድሉ አለ ፣ እና አንዳንድ ጊዜ በድንገት ይከሰታል ፣ ከጥቂት ደቂቃዎች በፊት ሕይወት ደስተኛ እና በተስፋ የተሞላ ነበር። ነገር ግን ፣ በማንኛውም ሁኔታ የሕፃን ሞት የተፈጥሮን የሕይወት ጎዳና ስለሚረብሽ አስፈሪ እና ተፈጥሮአዊ ያልሆነ ክስተት ፣ የቤተሰብ አሳዛኝ ክስተት ነው።

በዚህ ሥዕል ውስጥ የጠፋው ሥቃይ ገና በጣም ትልቅ በሚሆንበት ጊዜ ፣ እሱ ማለቂያ እንደሌለው ሆኖ በመጀመሪያዎቹ ወራት ላይ መንካት እፈልጋለሁ። እንዲሁም ፣ በጣም ስለሞቱ ትናንሽ ልጆች ፣ እስከ አንድ ዓመት ድረስ እንነጋገራለን።

በስራዬ ውስጥ ፣ ብዙውን ጊዜ የሐዘን ልምድን ማዛባት ያጋጥመኛል። እነዚያ። በእርግጥ አንድ ሰው በተቻለው መጠን የማዘን መብት አለው ፣ እና ይህ ሁሉ አክብሮት ይገባዋል። ግን ፣ ሆኖም ፣ የሀዘን ሥራ ተብሎ ከሚጠራው ይልቅ የስነልቦና መከላከያ ግድግዳ የሚገነቡ አንዳንድ ባህሪዎች አሉ ፣ ውጤቱም በአካል ደረጃ እና በስነልቦናዊ-ስሜታዊ ላይ ሊንፀባረቅ ይችላል።

በመጀመሪያ ፣ እኔ እዚህ እያወራሁት ራስን ለመለማመድ አለመቻል ፣ የክስተቱን ዋጋ መቀነስ ፣ በተቻለ ፍጥነት “ለመኖር እና በአዎንታዊነት ለማሰብ” ያለውን ፍላጎት ፣ “በተቻለ ፍጥነት ወደ ተራ ሕይወት ለመመለስ” ነው።

እንደ አለመታደል ሆኖ ይህ አይሰራም። ያልደረሰበት ሐዘን ራሱን ይሰማዋል - በአንድ ዓይነት በሽታ ፣ ወይም ሁኔታውን ለመልቀቅ ባለመቻሉ። ከጠፋ በኋላ ብዙም ሳይቆይ እርግዝናው ለተከሰተ ልጅ ይህ በጣም ከባድ ሊሆን ይችላል። በእውነቱ ስለ “ተተኪ ልጅ” አንድ ትልቅ ጽሑፍ በቅርቡ ይታተማል ብዬ ተስፋ አደርጋለሁ ፣ ስለዚህ ለአሁን በዚህ ላይ አናስብም።

ሊነጋገሩበት የሚገባው አንድ ነጥብ የልምድ ጊዜ ገደብ ነው። እነሱ በፍፁም አሉ? መቼ ይቀላል? ጊዜ ይፈውሳል?

ወዮ ፣ በዘመናዊው ኅብረተሰብ ውስጥ የሐዘን ባህል አለመኖር ሐዘኑን በተቻለ መጠን “እራሱን እንዲጎትት” ያደርገዋል። በመጀመሪያዎቹ 2-3 ወራት ውስጥ በተለይ “የማይነካ” ላይሆን ይችላል ፣ ከዚያ ከመሸነፉ በፊት ቀስ በቀስ ወደ ግዛቱ ይመለሳል ተብሎ ይጠበቃል። 40 ቀናት አልፈዋል ፣ ደህና ፣ ሌላ ሳምንት ፣ እና ያ ያ ብቻ ነው ፣ “እራስዎን ይቆጣጠሩ” ፣ “ቀድሞውኑ ልጆች አለዎት ፣ ይንከባከቡ” ፣ እና ዕድሜዎ አሁንም ከፈቀደ ፣ ከዚያ “ሌላ ልጅ ይወልዱ”።

እና ወላጆች በሐቀኝነት ይሞክራሉ - በማህበራዊ ንቁ ሆነው ለመቆየት ፣ በፍጥነት ወደ ሥራ ለመመለስ ፣ ለእረፍት ለመሄድ ፣ ሌላ ልጅ ለማቀድ ይሞክራሉ። በሆነ ምክንያት ብቻ ስለራሳቸው ወይም ስለ ልጆቻቸው ሕይወት እና ጤና ከባድ እና አልፎ ተርፎም አስፈሪ ፍርሃቶች አሉ ፣ አንዳንድ ጊዜ ወደ የሽብር ጥቃቶች ደረጃ ይለወጣሉ። ምንም እንኳን ቀድሞውኑ ትልቅ ቢሆኑም ልጆቹ ብቻቸውን ለእግር ጉዞ ለመሄድ አለመቻል ፣ ወይም ምናባዊው ህፃኑ (አዋቂም ቢሆን) የስልክ ጥሪውን ከ 2-3 ጊዜ በላይ ካልመለሰ የሞት ወይም የጉዳት ትዕይንቶችን መሳል የማይቀር ነው።.

አንድ አማኝ በእግዚአብሔር ላይ ተቆጥቶ ፣ በእሱ እና በሁኔታዎች ፣ እና በልጁ ሞት ጊዜ በአንድ ወይም በሌላ መንገድ ቅርብ በሆኑት ላይ በፍርሃት ሊያገኘው ይችላል። ያለ ህመም የሞተውን ልጅ ለማስታወስ የማይቻል ነው ፣ ስለሆነም ስለ እሱ በጭራሽ ላለማሰብ ይሞክራሉ ፣ ወይም በተቃራኒው ስለራሱ ብቻ ያስባሉ ፣ ስለ አነስተኛ ራስን እንክብካቤ ይረሳሉ።

እንዲሁም ፣ ወደ አሳዛኝ ክስተት ያመራን አንድ ነገር ያደረጋችሁት ወይም ያላደረጋችሁት የጥፋተኝነት ስሜት ነው። ከዓመታት በኋላ የጠፋው ህመም ልክ እንደ አጣዳፊ በሚሆንበት ጊዜ ቀስ በቀስ ግን በእርግጥ ከውስጥ ይርቃል ፣ ሌሎች አስፈላጊ ልምዶችን “ይከለክላል” ፣ ሁሉንም ነገር በራሱ ይሸፍናል ፣ ወደ ፓቶሎጂያዊ ሀዘን ተብሎ የሚጠራውን እድገት ያስከትላል።

ጊዜ በእውነት ይፈውሳል ፣ ግን በማለፉ እውነታው አይደለም ፣ ግን ከሐዘኑ ሥራ ምንም ጣልቃ የማይገባበት ጊዜ ካለፈ በኋላ ብቻ እፎይታ ይቻላል። ያ ጊዜ ስላለፈ በ 40 ቀናት ውስጥ ፣ ወይም በ3-6 ወራት ውስጥ ምንም ዓይነት እፎይታ እንደሚሰማዎት መጠበቅ የለብዎትም።

የሚመጣውን ሁሉ እንዲሰማዎት መፍቀድ አስፈላጊ ነው። እናም አንድ አማኝ ሰው እምነቱ ከባድ ፈተና ፣ እንደገና መገምገም እንደሚችል ይገነዘባል።ሁኔታውን በተለየ ሁኔታ ለመመልከት የሚወጣው ከጥቂት ጊዜ በኋላ ብቻ ነው ፣ አሁን ግን በሁኔታዎች መቆጣት ወይም መበሳጨት እና እግዚአብሔር የዚህ መንገድ አስፈላጊ አካል ብቻ ነው። እና ከዚያ ፣ የሕፃን ሞት ያልተለመደ ፣ አስፈሪ እና ትርጉም የለሽ ከሆነ እንዴት ላለመቆጣት። "ለምንድነው?" ለዚህ ምንም መልስ የለም። ግን በእርግጠኝነት ለ “የአባቶች ኃጢአት” አይደለም ፣ እዚህ ምንም ማብራሪያ የለም። ይህ አስጨናቂ ሁኔታዎች ስብስብ ነው።

የጥፋተኝነት ስሜት ምናልባት ሙሉ በሙሉ ሊለማመድ የማይችል ስሜት ነው ፣ በተወሰነ መጠን ለዘላለም ይኖራል ፣ ግን ፣ ሆኖም ፣ በእውነቱ እውነተኛ የጥፋተኝነት ስሜት ከከፈሉ እና በአጠቃላይ ለእርስዎ ያለው ምንም ከሌለ ለመስራት. ለደረሰው ኪሳራ ሙሉውን የኃላፊነት ሸክም መሸከም አይቻልም። እና በተጨማሪ ፣ ሁሉንም ነገር ለመቆጣጠር ፣ ገለባዎችን በሁሉም ቦታ ለማሰራጨት አይቻልም። አንዳንድ ጊዜ የሌላ ሰው ሕይወት በእኛ ጥረቶች ወይም ችሎታዎች ላይ አይመሠረትም ፣ ነገር ግን በአሰቃቂ ሁኔታ ሁኔታዎች - እንደ ሰካራም አሽከርካሪ ወይም እንደ ተበላሸ መንገድ ያለ ነገር።

ሁሉም ስሜቶች እንዲሆኑ ከፈቀዱ ታዲያ ይህ አጣዳፊ ህመም ዝግጅቱን በፀጥታ መቀበል ፣ መተው ፣ የልጁ ብሩህ ትውስታ ፣ ምናልባትም የእሴቶችን መገምገም ፣ በመከራ ውስጥ ትርጉም ማግኘትን ቀስ በቀስ እየቀነሰ ይሄዳል። ለአማኝ ፣ እንዲሁ መለያየት እንደማይኖር መገንዘብ ነው ፣ በመጨረሻም ፣ ወላጆች እና ልጃቸው በተገቢው ጊዜ እንደገና ይገናኛሉ።

ለዚህ ግን ጊዜ ማለፍ አለበት። በፊኖሚሎጂ ፣ ይህ የመጀመሪያው ዓመታዊ በዓል ነው ፣ አንዳንድ ጊዜ ትንሽ ረዘም ይላል - እነዚህ ሁሉ ስሜቶች የመሆን መብት ሲኖራቸው ፣ እራሳቸውን መፍቀድ ፣ ሙሉ ማዘናቸውን እና ለሐዘኑ ሰው ዘመዶች - ለመጠየቅ ወይም ላለመጠየቅ። ከእሱ ፈጣን መመለስን ይጠብቁ። መንገዱ በተራመደው የተካነ ይሆናል።